- 15 juli 2013
- Jenny Kamstra
Wat doen leden uit ons netwerk eigenlijk met de kennis die ze uitwisselen tijdens de bijeenkomsten van Neerlands diep? Wat blijft hangen? Wat inspireert? En vooral: wat is toepasbaar in de dagelijkse praktijk. Richard Folkers van Den Haag Nieuw Centraal en Bertil Poelman van Strukton vertellen hoe zij Neerlands diep gebruiken om hun eigen teamsamenwerking te verbeteren.
Een voorbeeld van hoe het ook kan. Zo staat het team van Den Haag Nieuw Centraal inmiddels bekend als het over teamsamenwerking gaat. Maar als ouders van een voorbeeldig kind die hulp zoeken bij een opvoedkundige of een verliefd stel dat in huwelijkstherapie gaat, blijven projectmanager Richard Folkers van ProRail en zijn evenknie bij Strukton, Bertil Poelman, zoeken naar verbetering. En daarvoor grijpen ze alles aan. Het Teamevent 2013 was een belangrijk moment, maar ook sommige Café Colleges en zelfs dit interview, dat ze dan ook niet voor niets samen geven. ‘Door samen actief met het onderwerp bezig te zijn, lukt het ons steeds weer om stappen te maken.’
Als het al zo goed gaat, waarom zijn jullie er dan toch zoveel mee bezig?
Richard: ‘Ik zou dat omdraaien. Juist doordat het zo goed gaat, zijn we er zo veel mee bezig. En als je er veel mee bezig bent, zie je ook altijd weer dingen die nog beter kunnen.’
Bertil: ‘Wij willen dat onze teams samenwerken als één team. Niet als twee teams die het goed kunnen vinden. Zolang het goed gaat, werkt dat prima, maar zodra er een meningsverschil ontstaat, schiet iedereen weer in zijn oude patroon. Het wij versus zij denken zit blijkbaar zo diep in ons verankerd, dat het bijna dagelijks op plopt.’
Toen Richard tijdens het Teamevent één van de gastsprekers, Joyce Rupert, over het wij/zij denken hoorde praten, kon hij dan ook niet wachten haar aan Bertil voor te stellen. Hij nodigde haar uit om haar licht eens op hun team te laten schijnen.
Wat sprak je zo aan in het verhaal van Joyce?
Richard: ‘Zij vertelde over breuklijnen die de teamsamenwerking kunnen vermoeilijken en hoe je die kunt opheffen.’
Wat kwam daaruit?
Bertil: ‘Het idee van Joyce om de relatie tussen de rolhouders uit elk team verder te onderzoeken en de breuklijnen daartussen zo klein mogelijk te maken sprak mij erg aan. Een goede teamsamenwerking begint bij een goede samenwerking met degene waarmee je het meest te maken hebt. Dat zie je ook bij Richard en mij. Doordat wij het goed kunnen vinden hebben we veel voor elkaar gekregen. Door die één op één samenwerkingen te verbeteren, verbeter je uiteindelijk ook de samenwerking van het gehele team. Daar gaan we nu verder mee aan de slag.’
Vervolgens hebben jullie samen met Joyce het programma voor een Café College van Neerlands diep verzorgd. Welke inzichten leverde dat op?
Bertil: ‘Voor mij vooral het inzicht dat we er nog lang niet zijn. Ik was heel erg verbaasd over het feit dat de relatie tussen opdrachtgevers en opdrachtnemers in het college centraal stond en dat ik vervolgens de enige opdrachtnemer in de zaal was. Als je die relatie écht wilt verbeteren dan moet je dat samen doen denk ik. Ik vind het ook een gemiste kans voor Neerlands diep dat zij alleen maar leden van de opdrachtgeverszijde in haar netwerk heeft. Als je een probleem maar vanuit één kant benadert, blijf je elkaar bevestigen in de vastgeroeste aannames. Mijn beeld over de aannemerswereld is veel positiever dan dat van de gemiddelde opdrachtgever tijdens het Café College. Daar ligt dus nog veel werk voor ons.’
Wat is de kern van jullie samenwerking?
Bertil: ‘Dat je je realiseert dat het tijd kost om een relatie op te bouwen en dat je eraan moet blijven werken. En dat je vervolgens op een normale manier met elkaar omgaat en elkaars vertrouwen niet schaadt. Dat klinkt eenvoudig, maar het is keihard werken. Het betekent dat je het contract soms aan de kant moet leggen, dat je je juristen soms weg moet sturen en dat je soms afscheid van iemand moet nemen als hij deze manier van werken niet op kan brengen.’
Richard: ‘Als je een betrokken opdrachtnemer wil, betrek hem dan ook. En durf je te verbinden aan wat je doet. Als het project niet loopt, is dat mijn verantwoordelijkheid. Dan doe ik iets niet goed. Als Strukton niet doet wat ik wil, dan is dat net zo goed een tekortkoming van mij. Dit is een wezenlijk andere manier van denken en werken.’
Jullie grijpen Neerlands diep niet alleen aan om kennis te halen, maar heel duidelijk ook om kennis te brengen. Draagt dat ook bij aan het verbeteren van je eigen teamsamenwerking?
Richard: ‘Daar ben ik van overtuigd. Het draagt bij aan de trots van het team, wat goed is voor de eenheid. Het draagt bij aan het creëren van begrip voor onze manier van werken, wat die manier van werken vervolgens weer gemakkelijker maakt. Die wezenlijk andere manier van werken waar ik het net over had, is veel beter vol te houden wanneer die manier van werken niet anders, maar gewoon wordt, wanneer de rest van de bouwwereld mee verandert en als onze moederorganisaties de condities bieden die deze manier van werken mogelijk maakt. Maar doordat we hier samen zo intensief in optrekken, draagt het proces zelf ook al bij aan een betere samenwerking.’
Dit klinkt bijna als een missie.
Richard: ‘Zolang wij onderlinge samenwerking als grootste complicerende factor beschouwen, maar daar vervolgens voor teams geen tijd en geld voor reserveren om dat goed te begeleiden, zolang wij om diezelfde samenwerking te verbeteren teruggrijpen naar nog ingewikkeldere contracten en instrumenten en zolang wij vasthouden aan hardnekkige beelden dat de opdrachtnemer niet te vertrouwen is en de opdrachtgever altijd voor een dubbeltje op de eerste rij wil zitten. Zolang valt er nog veel te veranderen. Ik denk dat die behoefte aan verandering inmiddels breed gedragen is, maar dat we niet zo goed weten hoe we die in gang kunnen zetten. Daarom denk ik dat onze zoektocht waardevol is om te delen.’
