Column: Terugkijken met Rohmer

  • 25 januari 2017
  • Sacha Klinkhamer

Tegen de tijd dat u dit leest, is de scheepvaart bij Grave weer op gang gekomen, ligt het ontwerp voor de de nieuwe stuw op de tekentafel en zijn de juristen al in de pen geklommen om de eerste brieven te versturen. Over een half jaar zijn de meeste mensen die toevallig getuige zijn van de eerste werkzaamheden voor de nieuwe ‘kunstwerken’ de aanleiding ervan misschien al vergeten. En een paar maanden later heeft Rijkswaterstaat een uitgebreid evaluatierapport laten produceren over hoe het kan dat er uren verloren gingen voordat maatregelen werden genomen om het waterpeil te garanderen.

Reflecteren over een reeks van gebeurtenissen die leiden tot een catastrofe – of het eufemistische ‘ongewenst effect’ dat we kennen uit risicomanagement – is voor de overheid een speciale uitdaging. Het rapport moet specifiek zijn, feitelijk, neutraal en het mag vooral niet leiden tot de indruk dat een stoepje moet worden schoongeveegd, want dan kan de oppositie er fijn mee aan de slag en laten journalisten niet los tot ze een mooie kop boven hun interview kunnen zetten. Er zijn professoren die van zo’n rapportage hun werk maken. Neerlands Diep heeft ze aan zich weten te binden. Maar in mijn organisatie, het Rijksvastgoedbedrijf, zijn we geen uitblinker om van fouten te leren. Het is ieder voor zich en gedeeld wordt er weinig. Dat kan beter. Zo werd ik verrast door een architect, die publiekelijk haar werk na 25 jaar durft te beoordelen op duurzaamheid en ontwerpfouten, zonder incident als aanleiding.

Marlies Rohmer heeft het gedaan. Zij keek terug op 25 van de 60 woon- en schoolgebouwen die zij de afgelopen 25 jaar heeft ontworpen. “Hoe duurzaam is mijn eigen werk?”, vroeg ze zich af, met de oprechte wens om ervan te leren. Ze schrok zich kapot. ‘Ik ben van mijn stoel gevallen.” Haar beroemde Tupperware float, een drijvende wijk van witte villa’s in IJburg, Amsterdam, ziet er na 15 jaar verschrikkelijk uit. De profilering van de kunststof gevels trekt spinnen, muggen en algen aan. In een ander project prijken afzichtelijke rolluiken op de royale ramen waarmee Rohmer de sociale huurwoningen bedacht. Het ruime uitzicht werd door de bewoners vooral beleefd als ongewenste inkijk. Rohmer ging in gesprek met de bewoners, gebruikers. en de onderhoudsmannen. Vonden de mensen dat raar? “Ze waren vooral verbaasd”, zegt Rohmer in een interview, ” Het maakte hun tongen los. Iedereen, maar dan ook iedereen, blijkt er een mening over te hebben.’’ Het werd een boek. “What happened to my buildings?”

Het is te weinig om dit boek af te doen met ‘dapper’. Rohmer stelt een voorbeeld voor ons allemaal. Ik zie bij Neerlands diep wel degelijk de wens te leren van fouten. Want leren is de core business van deze organisatie. Maar onder de deelnemende organisaties, waaronder de mijne, zijn er vast nog die grote stappen kunnen maken.

Sacha Klinkhamer,
Projectmanager Rijksvastgoedbedrijf

Nieuw: een column. Sacha leest en bespreekt wat zij opmerkelijk vindt. Als senior projectmanager van het Rijksvastgoedbedrijf weet zij wat het is om met de poten in de klei te staan. Zij kent ook het programma van Neerlands Diep. Ze was deelnemer aan het eerste Kernprogramma in 2011, aan diverse bijeenkomsten van Neerlands diep en is assessor in het Brugprogramma. 

Reageer

Ook interessant

  • De flexibele kracht van een multiproject: lessen van de Afsluitdijk

Wat doe je als je een aanpak hebt die werkt, maar waarvan je niet zeker weet waarom – laat staan of het ook elders zou kunnen werken? Die vraag stelde het team van Multiproject Afsluitdijk aan Neerlands diep. Twee jaar eerder is daar, middenin de complexiteit van zeven parallelle projecten op één dijk, een multiprojectaanpak […]

lees meer
  • Nieuws
  • Raakvlakprojecten | praktijkonderzoek van Frans van Wegen

Tien jaar geleden werkte Frans van Wegen, projectmanager bij ProRail (voor projecten tussen Amsterdam, Amersfoort en Utrecht), aan de plaatsing van een vier meter hoog geluidsscherm nabij station Naarden-Bussum. Vlak voor de aanbesteding kwam hij in de trein toevallig een collega tegen die hem vertelde dat op dezelfde locatie vier tot vijf sporen zouden worden […]

lees meer
  • Nieuws
  • Informatieoverdracht van project naar beheer | praktijkonderzoek van Christiaan Caan

In grote infrastructurele projecten draait alles om deadlines, oplevermomenten en zichtbare resultaten. Maar er is één stap die vaak stilletjes naar de achtergrond verdwijnt: de overdracht van informatie van project naar beheer. Zonde, want juist dáár ligt een sleutel tot langdurige veiligheid, kwaliteit én vertrouwen. Wat als we die stap niet langer als sluitstuk zien, […]

lees meer